Liefde voor elkaar en voor de community

Waarom steunen jullie çavaria? 

‘Dit is een beslissing die we al heel lang geleden namen.  We zijn gehuwd in 2006 en als huwelijksgeschenk vroegen wij aan onze gasten om een gift te doen ten voordele van de LGBTQI+ -werking in Polen waar op dat moment een repressief beleid gevoerd werd tegenover onze community.’ ‘Onlangs gaven we ook een feest voor de pensionering van Wouter en ook dan vroegen we aan de genodigden om te doneren aan çavaria. Zelf steunen we al vele jaren.’

Wat vinden jullie dat er nog moet gebeuren in de LGBTI+ strijd?

WOUTER: ‘Naast het lobbywerk moet er ook veel aandacht naar onderwijs gaan. De scholen spelen hierin een belangrijke rol, maar ook hier is niets verworven en worden zaken in vraag gesteld. We maken ons soms zorgen over de jonge generatie: de invloed van sociale media kan niet overschat worden.’

Zijn jullie zelf ook actief als vrijwilliger in het LGBTI+ gebeuren?

WOUTER: ‘Neen, niet in de zin dat we actief zijn in een vereniging maar wij zijn wel trouwe Pride-gangers.’ 

LUC: ‘Ik ben gepensioneerd huisarts en nog steeds docent aan de Universiteit Antwerpen. Ik heb in de artsenopleiding geijverd voor ontwikkeling van meer kennis en competenties rondom het LGBTI+ thema. Verder ben ik ook nog lesgever bij Sensoa (Vlaams expertisecentrum voor seksuele gezondheid, nvdr.).’

Jullie zijn al lang samen...

LUC: ‘Inderdaad, meer dan 40 jaar… Elkaar ontmoeten liep toen heel anders dan nu. Wouter en ikzelf gingen vaak naar het GOC (Gespreks- en Onthaalcentrum, een verre voorloper van het Roze Huis, nvdr.) in de Dambruggestraat. Nadien werd de avond verdergezet in de Strange, een homobar.  En zie, daar sloeg de vonk over en begon onze relatie.

Hoe reageerde jullie omgeving op jullie homozijn?

WOUTER: ‘Ik kom uit een progressief milieu, dus dat was nooit een issue. Mijn werkgever was “deMens.nu”, een koepel van vrijzinnige humanistische verenigingen.  Ook daar was dat uiteraard geen enkel probleem.’ 

LUC: ‘Ik was 31 toen ik uit de kast kwam. Ik kom uit een erg katholiek gezin en mijn vader was toen al overleden. Mijn moeder had het er erg moeilijk mee. En ik moest coming-outs doen op professioneel vlak: ik was huisarts in de wijk waar we nu nog wonen maar ik heb quasi nooit negatieve reacties van patiënten gehad. We leefden ook als koppel, het was dus voor iedereen zichtbaar.’ 

‘Misschien nog één anekdote: op een dag kwam een hoogbejaarde dame op raadpleging. Haar bloeddruk was uitzonderlijk hoog. Toen ik vroeg of ze enig idee had hoe dit kwam vertelde ze me dat dit kwam omdat ze zich grote zorgen maakte om mij: ze wist dat ik een relatie had met een man en ze vermoedde bij mij een kinderwens en ze vond het zo erg dat die wens onbevredigd zou blijven…. Een tijdje later bleek haar bloeddruk weer helemaal normaal: ze was intussen dementerend en was het thema volledig vergeten.’ 

Hoe zien jullie de toekomst?

LUC: ‘We willen dat al onze rechten definitief verworven zijn, maar dat kan spijtig genoeg niet. Bedreigingen komen er van overal. In Amerika groeit het religieus fanatisme en recente uitspraken van Trump en Elon Musk doen er ook geen goed aan. De situatie in Rusland is beangstigend, maar ook dichter bij huis zoals bijvoorbeeld in Hongarije, staan onze rechten onder druk.’ 

‘Wat we nu vooral nodig hebben is hoop, solidariteit en verbondenheid en veel investering in de jeugd die nu zo bedreigd wordt door onder meer memes en trollen in de sociale media.’